คิริกานะ ซูกูฮะ (น้องสาวคิริโตะ) เธอใช้นิ้วข้างขวาของเธอสัมผัสไปยังไฟเหล่านั้น
ตัวชี้วัด LED แสดงสถานะการทำงานต่างๆของเครื่องรุ่น VR FullDive«Nerve Gear» ตั้งอยู่บนส่วนหน้าของหมวกตัวชี้วัดการตรวจสอบจากด้านขวาเชื่อมต่อสายไฟหลักเชื่อมต่อเครือข่ายและสมอง ในขณะที่แสงไฟบนขอบด้านซ้ายไกลกำลังจะเปลี่ยนเป็นสีแดงก็จะมีความหมายว่าสมองของผู้สวมนั้นได้ถูกทำลายลงแล้ว
เจ้าของเกียร์อยู่บนเตียงเจลที่กว้างขวางในช่วงกลางของห้องของโรงพยาบาลที่ขาวโล่งโจ้ง กำลังหลับไม่ตื่น อันที่จริงมันก็ไม่ได้ก็ถูกต้องไปซะทุกอย่าง ในความจริงแล้วจิตวิญญาณของเขากำลังต่อสู้ทั้งตอนกลางวันและตอนกลางคืน ในโลกคู่ขนานที่ไกลออกไปพร้อมกับคนอื่นๆอีกหลายพันคน ที่ถูกคุมขังอยู่ในที่แห่งนั้น
"พี่ค่ะ... "
ซูกูฮะเรียกพี่ชายของเธอคาซือโตะ(ชื่อจริงคิริโตะ) ไปอย่างเงียบๆ
"ผ่านไปแล้ว 2 ปี เฮ้อ.... พี่รู้ไหมอีกไม่นานฉันจะเป็นเรียน ม.ปลายแล้วนะ.... ถ้าพี่ไม่กลับเร็ว ๆ นี้ฉันก็จะแซงหน้าพี่แล้วนะ... "
เธอเลื่อนนิดที่วางอยู่ตรงไฟ LED เลื่อนมาถึงใบหน้าของพี่ชายของเธอ หลังจากช่วงโคม่ากล้ามเนื้อที่หน้าของคาซือโตะเริ่มผอมลง เหี่ยวแห้งเหมือนโดนมีดโกนหนวดกรีดบางๆ มันทำให้เขาดูเหมือนผู้หญิงที่เศร้าโศกเหลือเกิน แม้แต่แม่ยังเล่นมุขตลกว่า «นิทราที่สวยงาม» ของครอบครัว
ใบหน้าของเขาไม่ได้เป็นเพียงส่วนเดียวที่บางลง ร่างกายของเขานั้นเติบโตขึ้นและก็ผอมซูบลง และไร้เรี่ยวแรง สภาพของเขาในตอนนี้นั้นน่าสงสารมากเมื่อเทียบกับซูกูฮะ ผู้ที่ฝึกเล่นเคนโด้มาตาแต่ยังเด็ก ในตอนนี้น้ำหนักตัวของเขาไม่เพียงพออย่างเห็นได้ชัด เธอสงสัยว่าถ้ายังอยู่แบบนี้ต่อไปเขาจะผอมลงกว่านี้จะเป็นอะไรไหม...? เมื่อเร็วๆนี้เธอได้กลัวมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
อย่างไรก็ตามซูกูฮะนั้นดิ้นรนที่จะต่อสู้กับอาการร้องไห้ของตนเองที่โรงพยาบาลตั้งแต่ปีที่แล้ว ในตอนนั้นหนึ่งในสมาชิกของกระทรวงกิจการภายในและการสื่อสารของ«SAO Incident Countermeasure Team»ได้แจ้งให้ทราบ ข้าราชการของรัฐบาล-ผมหน้าม้ายาวลงมาถึงแว่นดำที่เขาใส่ เสื้อผ้าที่ใส่ดูแล้วหน้าเชื่อถือ- ได้อธิบายเสียงที่ค่อนข้างแหบว่า:พี่ชายของเธอนั้นได้ยืนอยู่ในเลเวลระดับท็อปในไม่กี่เปอร์เซ็นต์ ซึ่งมีอยู่ค่อนข้างมีน้อยมากในเกม เขานั้นได้อยู่แนวหน้าที่อันตรายเพื่อต่อสู้ และเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่หน้าจับตามอง
มันได้รับการยืนยันเป็นอย่างดีแล้วว่าวันนี้พี่ชายของเธอนั้น กำลังต่อสู้อยู่กับความเป็นความตาย นั่นคือเหตุผลว่าเธอไม่ควรที่จะมานั่งร้องไห้อยู่เดียว นอกเหนือจานี้เธอคิดว่าการกุมมือนั้นเป็นการเชียร์ให้กำลังใจเขา
"ทำให้ดีที่สุด.... พยายามเข้า พี่ค่ะ"
เป็นแบบนี้เสมอที่กระดูกมือที่เหี่ยวแห้งของคาซือโตะนั้นถูกห่อด้วยมือทั้งสองของเธอ ขณะที่เธอกำลังภาวนาในความเงียบอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงมาจากข้างหลังเธอ
"อา เธอมาซูกูฮะ"
เธอหันไปหาเสียงด้วยความอยากรู้
"แม่..."
คนที่กำลังยืนอยู่นั้นก็คือแม่ของเธอ มิโดริ ที่โรงพยาบาลแห่งใช้ประตูแบบเลื่อนAUTO ใช้แรงขับเคลื่อนของมอเตอร์ นั่นส่งผมให้เวลาที่ประตูเปิด-ปิด นั้นส่งเสียงเงียบอย่างน่ากลัว;สาเหตุนี้เองจึงทำให้ซูกูฮะไม่ได้ยินเสียงแม่ของเธอตอนเข้ามา
หลังจากนั้นมิโดริก็ได้กำดอกคอสมอสที่อยู่ในมือไปใส่ไว้ในแจกันที่อยู่ด้านขวาของเตียง ที่อยู่บนเก้าอี้ถัดจากซูกูฮะ เธออาจจะเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน เธอสวมเสื้อผ้าฝ้ายกับกางเกงยีนส์ และมีเสื้อหนังบางๆคลุมอยู่ช่วงบนเธอ มันทำให้เธอดูหยาบๆ ด้วยการแต่งหน้าบางๆและผมที่รวบมัดอยู่ข้างหลัง ดูแล้วไม่เหมือนกับผู้หญิงปีหน้าก็อายุ 40 แล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นหัวหน้าบรรณาธิการนิตยสารคอมพิวเตอร์ ด้วยบุคลิกเป็นตัวของเธอเองนั้นทำให้ดูเหมือนว่าเธออายุไม่มากเท่าไหร่ ถ้าคุณมมาเจอพวกเธออยู่ด้วยกันคุณอาจบอกได้ว่ามันเหมือนพี่สาวกับน้องสาวมากกว่า
"แม่ค่ะ... ที่มานี่งานพิสูจน์อักษรเสร็จแล้วเหรอ?"
ซูกูฮะกล่าวและมิโดริก็หัวเราะ
"แม่ใช้กำลังในการออกมาน่ะ แม่ไม่ค่อยค่อยได้มาที่นี่หรอกนะ แต่อย่างน้อยวันนี้ก็ควรที่จะมา"
"ใช่แล้วค่ะ... วันนี้เป็นเกิดของพี่...ใช่ไหม?"
พวกเขาเงียบซักพักแล้วมองหน้าคาซือโตะ ม่านแกว่งไปมาทำให้แสงจากดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้อง ลมแผ่วเบาในอากาศพัดมาพร้อมกับกลิ่นหอมโชยจากดอกคอสมอส
"คาซือโตะ... อายุ 16 ปีแล้ว เฮ้อ..."
มิโดริพึมพำแล้วถอนหายใจ
"แม้ตอนนี้จะรู้สึกเหมือนว่ามันเกิดขึ้นเมื่อวาน ในตอนนั้นแม่ดูหนังอยู่กับมิเนะทากะซังในห้องนั่งเล่น แล้วคาซือโตะก็โพล่ออกมาจากด้านหลังแล้วพูดว่า 'ช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมเกี่ยวกับพ่อ-แม่ที่แท้จริงของผม' "
ซูกูฮะแหงนมองไปที่รอมฝีปากที่มีเสน่ห์ของมิโดริที่กำลังสะท้อนแสง รอยยิ้มที่ขมขื่นได้ปรากฏอยู่ตรงหน้า
"ในตอนนั้นแม่รู้สึกประหลาดใจจริงๆ คาซือโตะเป็นเพียงเด็กที่มีอายุเพียง 10 ปี จนกว่าซูกูฮะจะขึ้น ม.ปลาย... มันเป็นความลับที่เราวางแผนไว้ถึง 7 ปีหรือมากกว่านั้น แต่เขาก็ค้นพบข้อมูลของเขาใน Juki Net(ระบบบันทึกข้อมูลประชากรต่างๆของญี่ปุ่น) ที่ได้บันทึกไว้"
เมื่อซูกูฮะได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นครั้งแรก หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกประหลาดใจมากและก็หัวเราะขมๆเหมือนกับแม่ของเธอ
"นั่นคือเรื่องที่จริงจังมากสำหรับพี่ เหรอค่ะ?"
"พวกเราแปลกใจมากที่พวกเราไม่ทำเป็นไม่สนใจและเจ็บปวด มันคงเป็นกลยุทธ์ของคาซือโตะ และต่อมามิเนทากะซังก็พูดออกไปว่า 'พวกเรามีความจำเป็น' และเขาก็ผิดหวัง "
"ฮะ ฮ่าๆ" พวกเธอทั้งสองก็ได้หัว แล้วจ้องมองไปที่คาซือโตะโดยไม่เอ่ยคำพูดใดๆ
พี่ชาย คิริกายะ คาซือโตะ ผู้ที่อยู่ด้วยกันตลอดกับซูกูฮะ หลังจากนั้นเธอตระหนักถึงสิ่งต่างๆรอบตัวเธอสิ่งที่ถูกต้องคือ«ญาติ»ของเธอ
คิริกายะมินาทาะและมิโดริพวกเขาทั้งสองเป็นสามี-ภรรยากัน มีลูกแท้ๆเพียงคนเดียวคือซูกูฮะ ในขณะที่คาซือโตะมีน้องสาวที่ชื่อซูกูฮะนั่นแสดงว่า นั่นแสดงว่าเขาเป็นลูกของป้าของซูกูฮะ ป้าของเธอและสามีของป้าไม่มีทางเลือกที่จะทิ้งลูกชายคนเดียวของพวกเขา ตอนที่เขาอายุได้เพียงปีเศษๆ ที่รอดจากอุบัติเหตุ วิกฤติธรรมชาติที่พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับความตาย และมิโดริก็หนีออกมาได้พร้อมกับคาซือโตะ
ความจริงที่ได้บอกกับซูกูฮะในฤดูหนาวจากปากของผู้เป็นพ่อ-แม่ เมื่อ 2 ปีที่ก่อนมาตั้งแต่คาซือโตะติดอยู่ในโลกเสมือนของเกม Sword Art Online ซูกูฮะที่กำลังช็อกกับเหตุการณ์นั้นอยู่ก็ได้เจอกับมรสุมใหม่ตอนนี้เธออยู่ในสภาวะที่หนักอึ้งและสับสน เธอได้เดินไปหามิโดริแล้วถามว่าทำไมเธอเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รู้อะไรเลยและทำไมถึงไม่บอกเธอก่อนหน้านี้ เธอนำความสับสนทั้งหมดของเธอให้มิโดริ
สองปีผ่านไปและตอนนี้แม้ก้นบึ้งหัวใจของเธอความรู้ที่ซุ่มซ้อนอยู่ข้างใน ที่เธอเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอก็ได้เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพ่อและแม่ในตอนนั้น
แผนเดิมของพวกเขาคือจะเล่าความจริงทั้งหมดตอนที่ซูกูฮะหลังจากที่เธอเขาโรงเรียน ม.ปลาย ได้พักนึงแล้ว แต่ต้องมีคาซือโตะอยู่ด้วย นี่คือการตัดสินใจของพ่อและแม่ของเธอ ภายในระยะเวลา 1 เดือนของเหตุการณ์ติดอยู่ในโลก SAO กโได้มีจำนวนผู้เสียชีวิตถึง 2,000 คน ภายใต้สถานะการณ์เหล่านั้น พวกเขาทั้งสองไม่สามารถที่จะช่วยเหลืออะไรได้ ได้แค่รอฟังรายละเอียดเกี่ยวกับคาซือโตะจะตายเช่นไร อย่างน้อยหลังจากหลายๆอย่างได้ผ่านไปพวกเขาจะได้ไม่เสียใจว่าซูกูฮะ«ไม่รู้อะไรเลย»ซึ่งเป็นสิ่งที่พ่อแม่ของเธอทั้งสองต้องคิดเอาไว้อย่างแน่นอน
ซูกูฮะยังยังคงแบกรับอารมย์ที่ขัดแย้งกันจำนวนมากมายังโรงพยาบาล ต้องยอมรับในตัวคาซือโตะและต้องมองข้างหน้าต่อไปอย่างจริงจัง เกี่ยวกับเรื่องที่พี่ชายของเธอไม่ใช่พี่ชายแท้ๆและนั่นคือสิ่งที่ขาดหายไป
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เริ่มหาคำตอบได้ว่า สิ่งนั้นมันก็ไม่เป็นอะไรนี่
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง จะไม่มีสิ่งที่เจ็บปวด ก่อนที่เธอจะรู้ความและหลังที่เธอได้รู้ความจริง ฌะอก็ยังคงภาวะให้คาซือโตะปลอดภัยและรอดกลับมา
ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปตลอดช่วง 2 ปีที่ผ่านมามีเพียงซูกูฮะเท่านั้นที่สวดภาวนามาแล้วครึ่งนึง
"...นี่ ม่คะ"
ในขณะที่จ้องมองรายละเอียดเขาให้ออก ซูกูฮะก็พูดเสียงนุ่มออกมา
"อะไรเหรอ?"
"...พี่ชายนั้นตั้งแต่ขึ้นมัธยมเป็นต้นมาเขาก็เล่นเกมออนไลน์ตลอดเวลาเสมอ... แม่คิดว่ามันมีความสัมพันธ์กันไหม?"
คำถามนั้นคำถามเดียวที่ออกจากปากของเธอที่เกี่ยวกับเขาที่ไม่ใช่ครอบครัวคิริกายะ เลยทำให้มิโดริเขย่าหัวเธอทันที
"ไม่มันไม่มีความสัมพันธ์กันเลย นั่นก็เพราะว่าตอนที่เขาอายุเพียง 6 ขวบนั้น เขาสามารถสร้างเครื่องจักรเป็นของตนเอง โดนใช้ของอุปกรณ์เก่าที่ห้องแยกชิ้นส่วนของห้องแม่ แต่มันก็เหมือนความบ้า PC ของแม่ล่ะนะ นั่นล่ะที่อยู่ในจิตใจ"
เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ซูกูฮะสกิดแขนแม่ของเธอด้วยข้อศอก
"การที่แม่พูดแบบนี้แสดงว่าแม่ก็ชอบเกมจริงๆเหมือนกัน หนูเคยได้ยินมาจากคุณยายน่ะ"
"ถูกต้องจ้ะ แม่เริ่มเล่นเกมออนไล์มาตั้งแต่สมัยประถมนู่น อย่างไรก็ตามมันไม่มีอะไรที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องของคาซือโตะหรอกนะ..."
อีกครั้งที่ทั้งสองคนหัวเราะพร้อมกันอย่างบริสุทธิ์หัวใจ มิโดริมองไปที่บนเตียงดวงตาของเธอนั้นเปี่ยมไปด้วยความรัก
"...แต่ยังไงก็ตามถึงแม่จะเล่นเกมนานแค่ไหน หนูไม่เคยได้เป็นผู้เล่นระดับท็อป แม่ไม่มีทั้งความอดทนและความพยายาม ก็เลยจะเล่นเคนโด้มาตลอด 8 ปี เหมือนกับหนู ถ้าคาซือโตะมีเลือดไหลเวียนแบบเดียวกับแม่เขาคงไม่สามารถกลับมาได้"
"โป็ะ" มิโดริเอามือวางไว้บนหัวของซูกูฮะและลุกขึ้นยืน
"งั้นแม่ขอตัวกลับก่อนนะ ลูกก็อย่ากลับบ้านช้าซะล่ะ"
"โอเค หนูเข้าใจแล้วค่ะ"
ซูกูฮะผงกหัวแล้วมองไปที่หน้าของมิโดริที่กำลังจ้องคาซือโตะอีกครั้ง จากนั้นก็พูดเบาๆว่า"Happy Birthday" หลังจากนั้นเธอก็หันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็วจากห้อง
ซูกูฮะคว้ามิ้มของกระโปงชุดยูนิฟอร์มของเธอด้วยมือทั้ง 2 ข้าง แล้วก็สูดหายใจเข้าลูกๆ แล้วก็มองไฟ LED อีกครั้งที่ติมอยู่บน Headgear ที่ครอบหัวอยู่บนพี่ชายเธอ
ไฟสีเขียวที่แสดงการเชื่อมต่อเน็ตและสถานะการเชื่อมต่อมันสมองกระพิบซ้ำๆอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ในหลายๆด้านของระบบการเชื่อมต่อเน็ตเวิร์กของเป็น SAO เซิฟเวอร์ สติของคาซือโตะที่ส่งผ่าน Nerve Gear จำนวนมากกำลังถูกสัญญาณถ่ายทอดไปมาอยู่
เกี่ยวกับที่พี่ชายของเธอเป็นในขณะนี้ เขาอาจจะหลงอยู่ในแผนที่แห่งใดแห่งหนึ่งในดันเจี้ยนที่มืดมน เขาอาจจะกำลังขายของในร้านขายของมือสอง หรืออาจจะหันหน้าไปทางมอนสเตอร์ที่น่ากลัวเขาแล้วเขากำลังจะประดาบกับมัน
เธอเอื้อมมือออกเบาๆ ด้วยมือทั้งสองของเธอและห่อไปที่มือข้างขวาที่ขาวของเขาอีกครั้ง
ความรู้สึกที่แท้จริงของคาซือโตะสัมผัสถูกยกเลิกโดยสิ้นเชิงด้วย Nerve Gear ที่ไขกระดูก oblongata ก่อนที่มันจะมาถึงสมอง แต่สิ่งที่ซูกูฮะได้สัมผัสเธอมั่นใจว่ากำลังใจที่ส่งไปนั้นจะถูกส่งไปถึงเขา
นี่เป็นเพราะซูกูฮะรู้สึกถึงมันอีกครั้ง ชายหนุ่มคนนี้คือพี่ชายของผู้ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้อง จิตใจของเธอเปี่ยมไปด้วยความร้อนแรง เขามีเจตนาและแน่นอนจะมีชีวิตรอดและกลับมายังโลกแห่งความจริง
ด้านอื่นๆของม่านสีขาวไฟกะพริบสีทองไม่ช้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและเป็นอีกครั้งเป็นสีม่วงอีกครั้ง แม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาที่ห้องของโรงพยาบาลถูกห่ออยู่ในแสงสลัวที่ซูกูฮะยังคงอยู่ที่นั่น เธอไม่ขยับไปไหนพร้อมกับฟังเสียงหายใจอันแผ่วเบาของพี่ชายเธอ
รายงานจากโรงพยาบาล ข้อความเร่งด่วนต้องรีบทำการกระตุ้นคาซือโตะ นั่นคือหนึ่งเดือนถัดมา 7 พฤศจิกายน 2024
แฮกๆๆ!จบบทนำซักที(โทษทีที่อัพช้าพอดีดูเมะเพลิน)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น