"ยินดีต้อนรับครับ หนึ่งที่นั่งใช่ไหมครับ?"
พนักงานเสิฟโค้งตัวต้อนรับ ผมตอบกลับไปว่าผมกำลังมองหาคนๆหนึ่งๆอยู่ และผมก็ได้กวาดสายตาไปรอบๆคาเฟ่ที่กว้างใหญ่แห่งนี้
จากนั้นเสียงของชายคนหนึ่งที่ดังมาจากข้างหน้าต่างเรียกตรงมาที่ผม
"คิริโตะคุงทางนี้!"
ดนตรีคลาสสิกที่กำลังบรรเลงในบริเวณที่รับประทานอาหาร และเสียงคุยของผู้คนเริ่มเบาลงจนเงียบฉี่ไปภายในเสี้ยววินาทีหลังจากที่ผมเข้ามา สายตาทุกคู่มองมาที่ผมพร้อมกับเสียงซุบซิบ ปะมาณ 80 เปอร์เซ็นในร้านนั้นจ้องมาที่เสื้อแจ็กเก็ตหนัง และกางเกงยีนส์ของผม ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่นี่นั้นแต่งตัวหรูหรา ผมรู้สึกว่าเหมือนตัวเองอยู่ผิดที่ ผมรู้สึกเริ่มไม่พอใจกับไอ้คนข้างหน้าผมที่เรียกผมมาที่นี่
ถ้าคนที่เรียกนั้นเป็นผู้หญิงที่น่ารักละก็ผมพอทนได้ แต่กลับกลายเป็นว่าผู้ชายที่สวมเสื้อสูทกำลังโบกมือให้ผม ผมรู้สึกรำคาญและไม่พอใจ และนั่งลงบนบนเก้าอี้อบ่างไม่ค่อยพอใจพร้อมกับทำเสียงหงุดหงิดในคอ
