Sword Art Online Vol.3 Ch.3 25%

   ตรงจุดนี้ไม่ขอสรุปนะเออ พอดีว่าเผลอสรุปไปใน Ch.3 แล้ว ฉากนี้มันกล่าวถึงตอนที่โซโกเข้ามาพูดคุยกับนางเอก(มั้ง) ของเราในกรงแล้วก็บ่นงุ้งงิ้งๆจบ

***

CUTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT

Sword Art Online Vol.3 Ch.2 100%

   ดวงจันทร์เต็มดวงขนาดใหญ่อยู่บนท้องฟ้าที่ไม่มีเมฆ ด้านล่างคือป่าสี น้ำเงิน-เขียว สะท้อนแสงอยู่ใต้ดวงจันทร์

   กลางคืนของ ALfheim นั้นสั้นมาก แต่ยังมีเวลาก่อนฟ้าสาง โดยปกติแล้วป่าที่มืดมิดนั้นเป็นสาเหตุของความกังวล แต่ความมืดมิดนี้ก็เริ่มที่จะหายไป

   ไลฟาที่ซ่อนอยู่ในร่มเงาต้นไม้ยักษ์ เธอเงยขึ้นมองไปยังดวงดาวบนท้องฟ้า เมื่อไม่นานนี้มีการแสดงผลที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า เธอลดเสียงของเธอลงให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เธอพูดกับเพื่อนร่วมทีมที่อยู่ใกล้ๆกับเธอ "เมื่อปีกของนายฟื้นตัวเสร็จเมื่อไหร่ พวกเราจะออกไปทันที เตรียมตัวให้พร้อม"

"อ่า-แต่ฉันยังมึนๆอยู่เลย..."

คู่หูของเธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มใจ

"นายยังคงรู้สึกป่วย? นายไม่ละอายตัวเองบ้างรึไง? นายควรที่จะใช้มันนะ"

"ถึงเธอจะพูดอย่างนั้น สิ่งที่น่ากลัวก็คือสิ่งน่ากลัวอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ..."

ไลฟาถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

Sword Art Online Vol.3 Ch.1 100%

กระต็อก กระแต็ก

เสียงเก้าอี้โยกที่อ่อนโยนกำลังแกว่งไปแกว่งมาตรงระเบียง

   แสงแดดอ่อนๆของปลายฤดูใบไม้ร่วงส่องผ่านมายังด้านบนของต้นไซเปรส แสงที่ทะลุผ่านใบไม้เหล่านั้นได้สะท้อนลงไปยังทะเลสาบที่อยู่ห่างไกล

แก้มของเธออยู่บนอกของผมขณะที่เธอกำลังสูดอากาศหายใจอยู่เบาๆ เธอก็เผลอหลับไป

ช่วงเวลาอันมีค่าที่แสนสงบกำลังไหลผ่านไปเรื่อยๆ

กระต็อก กระแต็ก

   ผมโยกเก้าอี้และลูบผมสีเกาลัดของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล แม้ว่าเธอจะหลับไปแล้วแต่ก็มีรอยยิ้มจางๆปรากฏบนริมฝีปากของเธอ

   กลุ่มของพวก Sprites(เหมือนกับพวก fairy อ่ะ) เล่นอยู่บนสนามหญ้าข้างหน้า สตูว์เนื้อในห้องครัวก็เต็มไปด้วยเสียงเดือดปุดๆ ผมปรารถนาอย่างอ่อนโยนในโลกแห่งนี้ ในบ้านหลังเล็กที่อยู่ในใจกลางของป่า ให้ดำเนินเช่นนี้ต่อไป แต่ผมรู้ว่านี่คือความปรารถนาที่เป็นไปไม่ได้

กระต็อก กระแต็ก

เสียงขาของเก้าอี้ยังคงดำเนินต่อไป เวลาผ่านไปได้หนึ่งนาฬิกาทราย

อ่านไว้เสีย

Sword Art Online:Vol3 ปฐมบท(ก่อนเข้า ch.1) 100%

มีจุดสีเขียว 3 จุดกำลังเรืองแสงอยู่ พวกมันจัดอยูเรืยงกัน

คิริกานะ ซูกูฮะ (น้องสาวคิริโตะ) เธอใช้นิ้วข้างขวาของเธอสัมผัสไปยังไฟเหล่านั้น

   ตัวชี้วัด LED แสดงสถานะการทำงานต่างๆของเครื่องรุ่น VR FullDive«Nerve Gear» ตั้งอยู่บนส่วนหน้าของหมวกตัวชี้วัดการตรวจสอบจากด้านขวาเชื่อมต่อสายไฟหลักเชื่อมต่อเครือข่ายและสมอง ในขณะที่แสงไฟบนขอบด้านซ้ายไกลกำลังจะเปลี่ยนเป็นสีแดงก็จะมีความหมายว่าสมองของผู้สวมนั้นได้ถูกทำลายลงแล้ว

    เจ้าของเกียร์อยู่บนเตียงเจลที่กว้างขวางในช่วงกลางของห้องของโรงพยาบาลที่ขาวโล่งโจ้ง กำลังหลับไม่ตื่น อันที่จริงมันก็ไม่ได้ก็ถูกต้องไปซะทุกอย่าง ในความจริงแล้วจิตวิญญาณของเขากำลังต่อสู้ทั้งตอนกลางวันและตอนกลางคืน ในโลกคู่ขนานที่ไกลออกไปพร้อมกับคนอื่นๆอีกหลายพันคน ที่ถูกคุมขังอยู่ในที่แห่งนั้น

"พี่ค่ะ... "

ซูกูฮะเรียกพี่ชายของเธอคาซือโตะ(ชื่อจริงคิริโตะ) ไปอย่างเงียบๆ

"ผ่านไปแล้ว 2 ปี เฮ้อ.... พี่รู้ไหมอีกไม่นานฉันจะเป็นเรียน ม.ปลายแล้วนะ.... ถ้าพี่ไม่กลับเร็ว ๆ นี้ฉันก็จะแซงหน้าพี่แล้วนะ... "

   เธอเลื่อนนิดที่วางอยู่ตรงไฟ LED เลื่อนมาถึงใบหน้าของพี่ชายของเธอ หลังจากช่วงโคม่ากล้ามเนื้อที่หน้าของคาซือโตะเริ่มผอมลง เหี่ยวแห้งเหมือนโดนมีดโกนหนวดกรีดบางๆ มันทำให้เขาดูเหมือนผู้หญิงที่เศร้าโศกเหลือเกิน แม้แต่แม่ยังเล่นมุขตลกว่า  «นิทราที่สวยงาม» ของครอบครัว

   ใบหน้าของเขาไม่ได้เป็นเพียงส่วนเดียวที่บางลง ร่างกายของเขานั้นเติบโตขึ้นและก็ผอมซูบลง และไร้เรี่ยวแรง สภาพของเขาในตอนนี้นั้นน่าสงสารมากเมื่อเทียบกับซูกูฮะ ผู้ที่ฝึกเล่นเคนโด้มาตาแต่ยังเด็ก ในตอนนี้น้ำหนักตัวของเขาไม่เพียงพออย่างเห็นได้ชัด เธอสงสัยว่าถ้ายังอยู่แบบนี้ต่อไปเขาจะผอมลงกว่านี้จะเป็นอะไรไหม...? เมื่อเร็วๆนี้เธอได้กลัวมากเกี่ยวกับเรื่องนี้